ما در پی روزی هستیم که مسلمانان و مسیحیان بتوانند شادی اعیاد را واقعا درک کنند. متأسفانه ما بیش از ۶۷ سال است در این منطقه طعم و شادی هیچ عیدی را نچشیده‌ایم، مخصوصا در سال‌های اخیر که ملت‌ها و منطقه‌ی ما گرفتار جنگ‌هایی ویرانگر در جهت منافع این رژیمی هستند که از هنگام برپایی‌اش منطقه و امت ما دچار بلایی شدید شدند.

 سمیر قنطار به یک مکتب و نماد بدل شد.

  سمیر می‌توانست در جوانی و در آن سن مانند بسیاری از جوانان جهان عرب و اسلام‌مان «برای همیشه به زمین بگراید (اعراف/۱۷۶)»، در روستا و حومه‌ای که در آن زندگی می‌کرد میان خانواده‌اش بماند و به دنبال هر کار دیگری برود ولی از نوجوانی راه مقاومت را برگزید. او مشخصا نمود بسیاری از جوانان لبنانی و عرب است که در آن سال‌ها به گروه‌ها و سازمان‌های مبارز مقاومت فلسطین پیوستند.

  می‌دانیم ده‌ها سال است برنامه‌ی بزرگ و گسترده‌ی فرهنگی، رسانه‌ای و تربیتی با عنوان به اصطلاح جنگ نرم وجود دارد تا جوانان ملت‌ها و امت ما را از آرمان‌های عظیم، مسئولیت‌های واقعی و رفتارهای جدی دور کند و آنان را درگیر مسائل، غم‌ها و دغدغه‌هایی نماید و به عرصه‌هایی منحرف کند که هیچ آینده‌ای حتی برای شخص خودشان در پی ندارد.

  عملیاتی که سمیر قنطار در ابتدای فعالیتش به آن دست زد از آن نوع عملیات‌هایی بود که یا منجر به شهادت می‌شوند و یا به اسارت.

  مقاومتْ بدون فداکاری، آمادگی برای فداکاری و جان‌فشانی بی‌حد و مرز بی‌معناست. بعضی‌ها حقانیت و حقیقت ایده‌ی مقاومت را می‌پذیرند اما آماده‌ی فداکردن جان، مال، عزیز و حتی آبرو نیستند و تحمل یک موضع‌گیری سخت، دشوار یا توهین را ندارند. تا آن‌جا که برخی از کسانی که آمادگی فداکاری ندارند با وجود این که از حقانیت مقاومت باخبرند وانمود می‌کنند آن را به رسمیت نمی‌شناسند ولی در واقع فقط در حال گریز از مسئولیت‌پذیری و جان‌فشانی هستند.

  ما به بازیابی روحیه‌ی فداکاری و آمادگی برای بذل نیازمندیم زیرا این شرط اصلی قیامت یک ملت، تداوم مقاومت، آزادسازی سرزمین، آینده‌سازی و عزت یک امت است.

  همه‌ی کسانی که در میدان نبرد و رویارویی حضور دارند نیازمند ادبیات پایداری، انگیزش، توانمندی، پاسداری و بیداری هستند چون در طرف مقابل ما شاهد صدها ماهواره‌ی عربی و غیر عربی و صدها و بلکه هزارها تریبون رسانه‌ای هستیم که تنها هدفشان فرونشاندن عزم‌ها، از میان بردن همت‌ها، سست کردن اراده‌ها و دچار کردن تمام محیط‌های پروراننده‌ی مقاومت و جهاد به عقب‌گرد، عقب‌ماندگی و شانه‌خالی کردن از مسئولیت‌هاست.

  هنگامی که خودمحوری به یک مقاومت راه بیابد و شخص و منافع، سلامت، عنوان و نام شخص در صدر اولویت، رتبه‌بندی و برنامه‌ی خودش قرار بگیرد یعنی آن فرد و آن مقاومتی که به آن تعلق دارد در معرض خطر، خطر روحی، اخلاقی و فکری و در نتیجه خطر وجودی قرار گرفته‌اند. یکی از اصول مقاومان آن است که همدیگر را به خود ترجیح می‌دهند، از یک دیگر محافظت می‌کنند، برای حفظ برادرانی که پشت سر می‌آیند جلو می‌روند، در خط مقدمْ مسئولیت می‌پذیرند و به سوی خط مقدم پیش‌روی می‌کنند، «يُؤْثِرُونَ عَلَىٰ أَنفُسِهِمْ- دیگران را بر خود مقدم می‌شمارند. (حشر/۹)».

 مهم‌ترین موضع‌گیری در سال‌های گذشته که تأثیر معنوی و اخلاقی شدیدی بر بنده و برادرانم گذاشت، موضع سمیر قنطار در طول مذاکرات‌مان پس از سال ۲۰۰۰ درباره‌ی اسیران و بازداشتیان بود.

  مقاومت اسلامی پس از سال ۲۰۰۰ سه سرباز را از منطقه‌ی مزارع شبعا اسیر کرد، پس از مدتی افسر [حنان] تاننباوم اسیر شد و وارد مذاکراتی پردامنه شدیم. معضل حقیقی از روز اول تا آخرین روز مذاکرات، سمیر قنطار بود. اسرائیل به میانجی آلمانی می‌گفت آزادی سمیر قنطار محال است، امکان ندارد.

  سمیر قنطار می‌توانست پس از آزادی از زندان بگوید من در نوجوانی رفتم، جنگیدم، به اندازه‌ی کافی حبس کشیدم، ۳۰سال زندانی بودم و وظیفه‌ام را به انجام رساندم و تمام. هیچ کس سرزنشش نمی‌کرد، هیچ کس نمی‌گفت تو از نبرد گریخته‌ای یا از آرمان چشم‌پوشیده‌ای. می‌توانست بیاید در محیط خانه، روستا، خانواده و دوستانش به زندگی معمولی بپردازد. حتی بیش از این، می‌توانست در این مسیر بماند اما وارد بخش نظامی که او را مستقیما در معرض خطر می‌گذاشت، نشود. تا حد مشخصی نماد بود، در لبنان و جهان عرب و اسلام آوازه‌ی بلندی داشت و می‌توانست در سرتاسر جهان عرب و اسلام به گردهمایی‌ها و کنفرانس‌ها دعوت شود. می‌توانست باقی عمرش را از این کنفرانس به آن کنفرانس و از این گردهمایی به آن گردهمایی و از این سالگرد به آن سالگرد برود. ادبیات و فرهنگ می‌دانست، مدرک بالای آکادمیک داشت، درکش بالا بود، بیانش خوب بود و هیچ چیز کم نداشت. می‌توانست از این طریق در دل پروژه‌ی مقاومت بماند اما در این بخشش.

 سمیر قنطار گفت می‌خواهم در این مقاومت یک رزمنده، مقاوم و نظامی باشم و آن جمله‌ی معروفش را گفت که: من از فلسطین آمده‌ام تا به آن بازگردم. گفت نه، من می‌خواهم نه فقط با کلمات بلکه با کار میدانی، با اشغالگران بجنگم.

  از اولین لحظاتی که جناب رئیس جمهور بشار اسد در یکی از سخنرانی‌ها به ایده‌ی مقاومتی مردمی در جولان یا مرزهای سوریه اشاره کرد و از آغازین لحظات چنین جنبش مردمی‌ای، اسرائیل نسبت به این پروژه یعنی آغاز، بنیانگذاری یا جنبش مقاومت مردمی سوریه در مرزهای سوریه و داخل جولان، حساسیت بسیار شدیدی نشان داد.

  اسرائیل مدام می‌کوشد به موضوعات ابعاد خارجی بدهد. وقتی از مقاومت جولان یا مقاومت در مرزهای سوریه با جولان صحبت می‌کند می‌کوشد لباس ایرانی به آن بپوشاند. مدام از عبارات ایران، جمهوری اسلامی ایران، سپاه پاسداران انقلاب و… استفاده می‌کند. چون دشمن اسرائیلی اصولا چیزی به نام مقاومت ملی را به رسمیت نمی‌شناسد؛ نه در فلسطین، نه در لبنان، نه در سوریه و نه در هیچ جای دیگر. در نگاه اسرائیل هر کس با او می‌جنگد مزدور ایران است. نباید به این توصیف‌ها و تقسیم‌بندی‌های اسرائیلی تن داد. هر چه از روز اول رخ داد و آن‌چه امروز رخ می‌دهد، اراده سوریه و سوری‌هاست. نقش سمیر و برخی برادران مانند آن‌ها که یک سال قبل در منطقه‌ی قنیطره به شهادت رسیدند، پشتیبانی، کمک، انتقال تجربیات و ایستادن در کنار این مقاومت نوپای سوری بود؛ مقاومتی که به آن امید هست و دشمن به شدت از آن می‌ترسد.

  نتانیاهو می‌خواهد از همه‌ی شرایط داخلی سوریه برای دستیابی به اذعانی بین المللی در جهت انضمام همیشگی جولان به رژیم دشمن استفاده کند.

  جرم و گناه سمیر قنطار آن‌چنان بزرگ بود که دشمن اسرائیلی همه‌ی قوانین را نقض و به اصطلاح از قواعد درگیری عبور می‌کند و یک ساختمان مسکونی در جرمانا در حومه‌ی دمشق را بمباران می‌نماید تا سمیر و برادران همراهش را بکشد و فکر می‌کند این سطح از ماجراجویی ارزشش را دارد که سمیر و امثال سمیر که در این پروژه یعنی پروژه‌ی مقاومت مردمی سوریه در جولان و مرزهای جولان مسئولیت‌های اصلی دارند زنده نمانند.

  می‌گویند شاید ارزیابی اسرائیل اشتباه بوده و فکر نمی‌کرده است حزب الله مسئولیت سمیر قنطار را تا این حد بر عهده بگیرد و ماجرا را تا این اندازه جدی کند و شاید فکر می‌کرده است ماجرا با دیگر شهیدان تفاوت می‌کند. در وصیت‌نامه‌ی سمیر دیدید که می‌گوید: خون‌های ما هم‌سنگند. اسرائیل ماجرا را این‌گونه نمی‌فهمد، منطق اسرائیل به گونه‌ای دیگر است و منطق، اخلاق و خاستگاه ما را نمی‌فهمد.

  همه مسئولیت دارند با پرونده‌ی مقاومت مردمی سوریه به عنوان یک پرونده‌ی حساس، خطیر و بسیار مهم رفتار کنند؛ پرونده‌ای که حد اقل می‌تواند جولان را با قدرت در معادله‌ی سیاسی، رسانه‌ای، مردمی و ذهنی جهان و منطقه مطرح کند، آن هم در حالی که دشمن صهیونیستی می‌خواهد این سرزمین فراموش شود.

  اگر کسی امیدش را از دست داد همه چیز تمام شده است. اصولا در هر جبهه‌ای وقتی می‌خواهید یک گردان، تیپ، گروهان یا ارتش را شکست دهید نیازی ندارید همه را بکشید، همه‌ی تانک‌ها و خودروهای زرهی‌شان را بزنید و همه چیز را با خاک یکسان کنید؛ تنها کافی است اراده‌ی نبرد، امید پیروزی، اعتماد به نفس و توان ایستادگی و موفقیت را در آن ارتش از بین ببرید تا در مقابل چشمانتان فرو بپاشد. به همین خاطر است که ارتش‌های بسیاری را دیده‌ایم که شکست خورده‌اند و ده‌ها هزار سرباز و افسرش اسیر شده، تانک‌هایشان به غنیمت گرفته شده، پادگان‌هایشان سقوط کرده‌اند و…. نبرد ۶۷ساله این‌جاست. اسرائیل می‌خواهد فلسطینی‌ها و همه‌ی ما را به کجا برساند؟ می‌خواهد در نتیجه‌ی همه‌ی اطلاعات، تحولات، معادلات، حوادث و… ما به جایی برسیم که هیچ امیدی نداشته باشیم. می‌خواهد بگوید هیچ جای امیدی نیست. این رژیم مانا و ابدی است.

  از عبارت پایتخت ابدی اسرائیل استفاده می‌کنند. گویی که اسرائیل ابدی است که برایش به دنبال پایتخت ابدی هستند.

  می‌گویند این رژیم قدرتمند است، کلاهک هسته‌ای دارد، دارای قدرتمندترین ارتش و نیروی هوایی منطقه است، از بزرگ‌ترین ارتش‌های جهان است، از حمایت بی‌نظیر بین المللی برخوردار است، ایالات متحده‌ی آمریکا پشت این رژیم است و حتی نمی‌پذیرد این رژیم در شورای امنیت به خاطر جنایت‌ها و ترورهایش محکوم شود و…. پس هیچ جای امیدی برای شما نیست. هیچ امید، فرصت، روزنه‌ی نور و رخنه‌ای در این دیوار عظیم وجود ندارد. هیچ امکان و افقی نیست. اسرائیل می‌خواهد ما را به این‌جا برساند و در حال کار کردن است. بعضی به این‌جا رسیده‌اند.

 منتظر شورای امنیت، جامعه‌ی بین الملل، طوفان استواراندیشی و بازیابی امید عرب‌ها، ائتلاف نظامی کشورهای اسلامی و ائتلاف بین المللی مبارزه با تروریسم نباشید؛ چه این که خود اسرائیل در مبارزه با تروریسم سهیم است! و همه‌ی جهان و برخی نظام‌های عرب هم این مشارکت را به رسمیت شناخته‌اند. اسرائیل برای آن‌ها تروریست دسته‌بندی نمی‌شود. آن‌چه باید از جانب نظام‌های عربی منتظرش باشید، همان چیزی است که در ۶۷ سال گذشته شاهدش بودید.

  بعد از ۶۷سال جنگ، جنایت، ویرانی، آواره‌سازی، پراکنده‌سازی، محاصره و ایجاد گرسنگی باید این نسل‌های تازه‌ی فلسطینی به گونه‌ی دیگری فکر کنند. وقتی سراغ هر پسر یا دختر فلسطینی می‌روید باید چه آرزویی داشته باشد؟ مهاجرت به استرالیا، کانادا و آلمان. باب مهاجرت باز است. امروز اگر مردم فلسطینی ساکن داخل یا خارج خاک این کشور تصمیم بگیرند مهاجرت کنند و به هر جای جهان پناه ببرند جهان درهایش باز است و تسهیلات هم می‌دهد.

  نیروهای اشغالگر در طول تاریخ توانسته‌اند ۳۰، ۵۰، ۱۰۰ یا ۲۰۰ سال بمانند اما در انتها لاجرم از میان رفته‌اند؛ حتی اگر متعلق به یک امپراطوری بزرگ بودند تا چه رسد به اشغال جزیره‌ای در دل یک محیط عظیم. تاریخ نیروهای اشغالگر این است. همچنین حکومتی که در نسبت با محیط خود نیروی درونی ندارد بلکه در اقتصاد، اموال، میلیاردها دلار پولی که به آن تقدیم می‌شود، سلاح‌های پیشرفته و حفاظت سیاسی، امنیتی و نظامی و در همه‌ی سطوح به قدرتی خارجی مثل ایالات متحده‌ی آمریکا متکی است، با ضعیف شدن قدرت محافظ و پشتیبانش دچار فرسایش، سستی و فروپاشی می‌شود و از میان بردنش آسان می‌گردد.

  ما نه ارتش‌های عرب را می‌خواهیم و نه پول‌هایشان را. کسانی امروز در سوریه، عراق و یمن می‌کشند و کشته می‌شوند. نمی‌خواهم از عبارت با یکدیگر می‌جنگند استفاده کنم. زیرا این عبارت، به ناحق نشان‌گر نوعی برابری است. اگر فقط همین افراد و امکانات، تسلیحات، نفرات و پول‌هایی را که در اختیارشان است جمع کنیم برای از بین بردن اسرائیل کافی هستند. فقط همین‌ها کافی هستند. به دیگر ارتش‌ها و باقی‌مانده‌ی امت عرب و اسلام کاری نداریم.

  نقیض طبیعی پروژه‌ی صهیونیسم، خود همین باقی‌ماندن در زمین است، باقی‌ماندن فلسطینی‌ها در زمین‌شان. حتی اگر هیچ کاری انجام ندهند، با چاقو حمله نکنند، تیر نزنند و اعتصاب و راهپیمایی هم نکنند. باقی‌ماندن فلسطینی‌ها در ۱۹۴۸، کرانه و غزه حتی تحت محاصره و با وجود همه‌ی شرایط سخت زندگی، اصل و عنوان مقاومت است. این آن چیزی است که می‌توان بقای موضوع فلسطین را بر آن بنا کرد. اگر ملت فلسطین در فلسطین نباشند موضوع تمام شده است. این آن چیزی است که هر زمان می‌شود بر آن یک مقاومت یا انتفاضه‌ی تازه‌ی فلسطینی را بر آن بنا گذاشت.

  امت مسئولیت دارد به فلسطینی‌ها برای باقی‌ماندن در خاکشان کمک و لوازم ایستادگی را برایشان فراهم کند.

  اگر سمیر قنطار را بی‌ارزش می‌دانید چرا خونش این‌قدر می‌ترساندتان؟ اگر مقاومت سمیر قنطار را سبک می‌شمارید چرا تهدیدش تا این اندازه وحشت‌زده‌تان کرده است؟ اگر ارزیابی و خوانشتان از مقاومت و مشغولیت‌ها و اولویت‌هایش صحیح است چرا تا این اندازه هراسیده‌اید؟

  هر تهدید و پیامدی وجود داشته باشد نمی‌توانیم و امکان ندارد در مورد ریخته شدن خون مجاهدان و برادرانمان توسط صهیونیست‌ها در هر کجای جهان مسامحه کنیم. تصمیم ما از روزهای اول قطعی و نهایی شده و به امانت‌داران واقعی خون شهیدان و پاسداران خاک و ناموسمان واگذار شده است و پی گرفته خواهد شد.

  سمیر در این نبرد به شهادت رسید و راحت شد. مدت‌هاست احساس بنده شخصا پس از همه‌ی این سال‌ها و تجربیات و آموخته‌هایم جای خود را به رشک داده است. بنده به این فرمانده شهید غبطه می‌خورم و به همه‌ی این شهیدان که خداوند (سبحانه و تعالی) مدال شهادت را روزی آن‌ها کرد. به آن‌ها رشک می‌برم که این دنیای فانی را سربلند و روسفید ترک کردند. به این که غرق در خون پاکشان و به حالت شهادت به سوی خداوند شتافند و همان‌گونه نیز مبعوث و محشور خواهند شد، در حالی که نورشان پیشاپیششان در حرکت است، رشک می‌برم.

اعوذ بالله من الشیطان الرجیم.

بسم الله الرحمن الرحیم.

والحمد لله رب العالمین و الصلات و السلام علی سیدنا و نبینا خاتم النبیین ابی القاسم محمد و علی آله الطیبین الطاهرین و صحبه الاخیار المنتجبین و علی جمیع الانبیاء و المرسلین.

برادران و خواهران، حضار گرامی، السلام علیکم جمیعا و رحمت الله و برکاته.

خداوند سبحانه و تعالی در کتاب مجیدش می‌فرماید:«مِّنَ الْمُؤْمِنِينَ رِجَالٌ صَدَقُوا مَا عَاهَدُوا اللَّهَ عَلَيْهِ ۖ فَمِنْهُم مَّن قَضَىٰ نَحْبَهُ وَمِنْهُم مَّن يَنتَظِرُ ۖ وَمَا بَدَّلُوا تَبْدِيلًا (۲۳) لِّيَجْزِيَ اللَّهُ الصَّادِقِينَ بِصِدْقِهِمْ وَيُعَذِّبَ الْمُنَافِقِينَ إِن شَاءَ أَوْ يَتُوبَ عَلَيْهِمْ ۚ إِنَّ اللَّهَ كَانَ غَفُورًا رَّحِيمًا (۲۴)- از مؤمنان مردانى هستند كه به آنچه با خدا عهد بستند صادقانه وفا كردند، پس برخى از آنها نذر خود را ادا كرده و برخى از آنها در انتظارند و هرگز پيمان خود را تغيير ندادند. (۲۳) تا خدا راستگويان را به خاطر راستى‌شان پاداش دهد، و منافقان را اگر بخواهد عذاب كند يا توبه‌شان را بپذيرد كه خدا آمرزنده‌ى مهربان است. (احزاب/۲۴)» صدق الله العلی العظیم. در ابتدا به همه‌ی شما حاضران در این دیدار و بزرگداشت این شهید، فرمانده، مقاوم و نماد، خوش‌آمد می‌گویم و بار دیگر از طرف حزب الله و مقاومت اسلامی و خانواده‌ی شهید از شما، از همه‌ی کسانی که تبریک، تسلیت و همدردی خود را ابراز کردند به خاطر حضورتان تشکر می‌کنم، چه آن‌ها که در مکان‌های تبریک و تسلیت در ضاحیه، عبی و… حضور یافتند و چه آن‌ها که بیانیه صادر کردند، پیام دادند یا هم‌یاری، موضع و هم‌دردی خود را نسبت به مقاومت و شهید و خانواده‌ی شهیدش ابراز داشتند.

همچنین پیش از ورود به محتوای اصلی سخنانم وظیفه دارم یک بار دیگر به خانواده‌ی شهیدانی که در جرمانا در کنار برادر شهید سمیر قنطار به شهادت رسیدند، مخصوصا برادران مقاوم همراه وی، تسلیت بگویم؛ برادرانی که با او در یک مسیر قرار داشتند و در کنار او به شهادت رسیدند. همچنین در لبنان که ما هر روز یا یک روز در میان شهیدان وظیفه‌ی جهادی و دفاع از مقاومت و آرمان و خط مقاومت را تشییع می‌کنیم، باید به خانواده‌های ایشان برای شهادت و دست‌یابی‌شان به این مدال، تبریک و برای از دست دادن این عزیزان که در حال دفاع از همه‌ی ما بودند، تسلیت بگوییم.

همچنین باید به برادران، دوستان و عزیزانمان در حزب دموکراتیک عربی و برادران مجلس اسلامی علوی لبنان برای درگذشت نماینده‌ی سابق پارلمان، استاد علی عید تسلیت عرض کنیم؛ همچنین به عشیره‌ی بزرگوار و تمام دوست‌داران و دوستان ایشان. از خداوند (سبحانه و تعالی) می‌خواهم وی را مشمول رحمتش قرار دهد و به خانواده و دوست‌دارانش صبر و اجر عنایت کند.

همچنین بار دیگر دو عید گرامی و پربرکت میلاد حضرت مسیح (علیه السلام) و ولادت با سعادت خاتم النبیین، ابی القاسم محمد بن عبدالله (صلی الله علیه و آله و سلم) را به مسلمانان و مسیحیان تبریک می‌گوییم و تقارن این دو مناسبت گرامی و بزرگ را مبارک می‌شماریم. گرچه ما در پی روزی هستیم که مسلمانان و مسیحیان بتوانند شادی اعیاد را واقعا درک کنند. متأسفانه ما بیش از ۶۷ سال است در این منطقه طعم و شادی هیچ عیدی را نچشیده‌ایم، مخصوصا در سال‌های اخیر که ملت‌ها و منطقه‌ی ما گرفتار جنگ‌هایی ویرانگر در جهت منافع این رژیمی هستند که از هنگام برپایی‌اش منطقه و امت ما دچار بلایی شدید شدند. ولی در هر صورت می‌کوشیم برکت، ارزش و معنای هر عیدی را دریابیم و بکوشیم با وجود غم‌ها شادی و با وجود اشک‌ها لب‌خند بیافرینیم.

در این مناسبت بزرگ، چنان که در سخنرانی اول گفتم، می‌خواهم زمان را به صحبت درباره‌ی فرمانده شهید سمیر قنطار اختصاص دهم تا بخشی از حق‌ش را ادا کرده باشیم و همچنین از رهگذر برخی ویژگی‌هایش به مسئولیت‌هایی که بر عهده‌ی همگی ماست بپردازیم. چه این که وی همان طور که عرض کردم به یک مکتب و نماد بدل شد. تیتر این ویژگی‌ها را عرض می‌کنم و ذیل هر ویژگی به مسئولیت مربوطه می‌پردازم:

اجازه دهید این‌جا و پیش از این‌که به آخرین ویژگی سمیر قنطار بپردازم پرانتزی مهم در زمینه‌ی درگیری با دشمن باز کنم که همان موضوع جولان است. از اولین لحظاتی که جناب رئیس جمهور بشار اسد در یکی از سخنرانی‌ها به ایده‌ی مقاومتی مردمی در جولان یا مرزهای سوریه اشاره کرد و از آغازین لحظات چنین جنبش مردمی‌ای، اسرائیل نسبت به این پروژه یعنی آغاز، بنیانگذاری یا جنبش مقاومت مردمی سوریه در مرزهای سوریه و داخل جولان، حساسیت بسیار شدیدی نشان داد. بنده و برادران واکنش‌ها و پی‌گیری‌های امنیتی، سیاسی، رسانه‌ای و میدانی جزء به جزء و مداوم اسرائیل در مورد هر چیزی مرتبط با آن جبهه را از همان زمان دنبال می‌کردیم. همچنین شاهد بودیم اسرائیل به هر کار ساده‌ای که در آن جبهه صورت می‌گرفت واکنش نشان می‌داد. اگر یک خمپاره یا مثلا موشک ۱۰۷ یا گلوله‌ی توپی در منطقه‌ای خالی می‌افتاد یا در مرز تیراندازی می‌شد حتی اگر منجر به خسارت جانی نمی‌شد اسرائیل با نگرانی بسیار شدید با مسئله برخورد می‌کرد و پاسخی بی‌تناسب می‌داد. زیرا می‌خواهد این مقاومت سوری و این پروژه‌ی تازه‌ی مقاومت را در نطفه خفه کند. می‌خواهد اجازه‌ی رشد و زندگی به آن ندهد زیرا می‌داند پروژه‌ی مقاومت مردمی سوریه در کلیت نبرد موجود با دشمن اسرائیلی نشان‌دهنده‌ی چیست. به همین دلیل همه‌ی افراد مرتبط با این مقاومت را حتی اگر عملیاتی نکرده بودند و فقط با این تشکیلات مرتبط بودند تعقیب می‌کرد و آنان را بمباران هوایی می‌کرد، می‌کشت و تصفیه یا زندانی می‌نمود. این نشان‌دهنده‌ی حساسیت دشمن اسرائیلی در این زمینه است.

قاعدتا اسرائیل مدام می‌کوشد به موضوعات ابعاد خارجی بدهد. وقتی از مقاومت جولان یا مقاومت در مرزهای سوریه با جولان صحبت می‌کند می‌کوشد لباس ایرانی به آن بپوشاند. مدام از عبارات ایران، جمهوری اسلامی ایران، سپاه پاسداران انقلاب و… استفاده می‌کند. چون دشمن اسرائیلی اصولا چیزی به نام مقاومت ملی را به رسمیت نمی‌شناسد؛ نه در فلسطین، نه در لبنان، نه در سوریه و نه در هیچ جای دیگر. در نگاه اسرائیل هر کس با او می‌جنگد مزدور ایران است. نباید به این توصیف‌ها و تقسیم‌بندی‌های اسرائیلی تن داد. هر چه از روز اول رخ داد و آن‌چه امروز رخ می‌دهد، اراده سوریه و سوری‌هاست. نقش سمیر و برخی برادران مانند آن‌ها که یک سال قبل در منطقه‌ی قنیطره به شهادت رسیدند، پشتیبانی، کمک، انتقال تجربیات و ایستادن در کنار این مقاومت نوپای سوری بود؛ مقاومتی که به آن امید هست و دشمن به شدت از آن می‌ترسد. به همین خاطر می‌بینیم وقتی نوبت به آن مقاومت می‌رسد اسرائیل در سطح بسیار بالایی، از سوی نتانیاهو، یعلون و… زبان به تهدید می‌گشاید. چرا با این حساسیت با جولان برخورد می‌کنند؟ زیرا نمی‌خواهند چنین بابی گشوده شود. نه فقط به دلیل جلوگیری از آزادسازی جولان بلکه حد اقل به دلیل جلوگیری از بازگشت جولان اشغالی به نقشه‌ی سیاسی، رسانه‌ای، ملی و ذهنی. همه‌ی ما دنبال کردیم و می‌دانیم نتانیاهو چگونه در سال‌های گذشته و تا امروز تلاش می‌کند سردمداران آمریکا و دولت‌های غربی، پیوستن جولان به حکومت اشغالگر اسرائیل را به بهانه‌ی فروپاشی و نا امنی سوریه رسمیت بشناسند. نتانیاهو می‌خواهد از همه‌ی شرایط داخلی سوریه برای دستیابی به اذعانی بین المللی در جهت انضمام همیشگی جولان به رژیم دشمن استفاده کند. کسی که در مورد جولان به دنبال چنین چیزی است، چنین افکاری برای انضمام آن در سر دارد و با توجه به ارزش راهبردی نظامی آن منطقه، اهمیتش از لحاظ منابع آب و سخنان تازه‌ای که در مورد انرژی‌ها، نفت یا… که ممکن است در آن وجود داشته باشد یا کشف شود گفته می‌شود قطعا نمی‌پذیرد حتی در این مورد صحبت شود، حتی نمی‌پذیرد شعار مقاومت سوری در جولان و در مرز جولان داده شود. جرم و گناه سمیر قنطار آن‌چنان بزرگ بود که دشمن اسرائیلی همه‌ی قوانین را نقض و به اصطلاح از قواعد درگیری عبور می‌کند و یک ساختمان مسکونی در جرمانا در حومه‌ی دمشق را بمباران می‌نماید تا سمیر و برادران همراهش را بکشد و فکر می‌کند این سطح از ماجراجویی ارزشش را دارد زیرا موضوع بسیار پراهمیت است. به نظر اسرائیل چنین ماجراجویی‌هایی ارزشش را دارد که سمیر و امثال سمیر که در این پروژه یعنی پروژه‌ی مقاومت مردمی سوریه در جولان و مرزهای جولان مسئولیت‌های اصلی دارند زنده نمانند. بنده در پایان سخنانم به مسئله‌ی پاسخ، پاسخ احتمالی و… باز می‌گردم. بعضی می‌گویند شاید ارزیابی اسرائیل اشتباه بوده و فکر نمی‌کرده است حزب الله مسئولیت سمیر قنطار را تا این حد بر عهده بگیرد و ماجرا را تا این اندازه جدی کند و شاید فکر می‌کرده است ماجرا با دیگر شهیدان تفاوت می‌کند. در وصیت‌نامه‌ی سمیر دیدید که می‌گوید: خون‌های ما هم‌سنگند. اسرائیل ماجرا را این‌گونه نمی‌فهمد، منطق اسرائیل به گونه‌ای دیگر است و منطق، اخلاق و خاستگاه ما را نمی‌فهمد. در هر صورت برخی می‌گویند ارزیابی اسرائیل اشتباه بوده است. به نظر بنده اشتباه بوده یا نبوده، با این پرونده همچون یک پرونده‌ی غیر قابل مسامحه رفتار کرده است.

بر مبنای همه‌ی این صحبت‌ها، در طرف مقابل مسئولیتی پیش می‌آید که همه با پرونده‌ی مقاومت مردمی سوریه به عنوان یک پرونده‌ی حساس، خطیر و بسیار مهم رفتار کنند؛ پرونده‌ای که حد اقل می‌تواند جولان را با قدرت در معادله‌ی سیاسی، رسانه‌ای، مردمی و ذهنی جهان و منطقه مطرح کند، آن هم در حالی که دشمن صهیونیستی می‌خواهد این سرزمین فراموش شود و از همه‌ی شرایط دشوار [منطقه] برای انضمام همیشگی آن به رژیم صهیونیستی بهره می‌برد.

در نتیجه امروز دعوت به ایستادگی در مواضع، مقاومت، صبر و باقی‌ماندن در سرزمین که مسئولیت ملت فلسطین است، دعوت به سوی امید است. امروز بنده به همه‌ی فلسطینی‌ها و غیر فلسطینی‌ها می‌گویم: این یکی از نبردهای بدون مرزی است که امروز در آن قرار داریم و مسئولیت همه‌ی ماست. نگاه کنید، اسرائیل چه می‌خواهد؟ می‌خواهد به دو هدف دست پیدا کند: یا ملت فلسطین می‌پذیرند که تحت اشغال -نه دو حکومت- زندگی کنند. در قاموس راستی‌ها، لیکود، نتانیاهو و بسیاری از کسانی که خود را در اسرائیل چپ می‌دانند، دو حکومتی در کار نیست. چیزی به نام حکومت قابل بقا و یک نظام واقعی فلسطینی در قاموس صهیونیست‌ها هیچ جایی ندارد. پروژه‌ی اسرائیل برای فلسطینی‌ها یکی از این دو است: یا می‌پذیرید این‌جا بمانید و زندگی کنید و بیش‌ترین چیزی که دستتان را خواهد گرفت یک دولت خودگردان با اختیارات محدود مدیریتی است. خبری از حکومت و نظام نیست. یا گزینه‌ی بعدی که همیشه آن را بیان می‌کنند و اتفاقا دقیقا دیروز یکی از وزیران اسرائیل درباره‌اش گفت: چیزی به نام فلسطین وجود ندارد. فلسطینی‌ها به سعودی، اردن، کویت و عراق بروند. از این کشورها نام برد. یعنی همان مبنای «أَرْضُ اللَّهِ وَاسِعَةً»، یعنی ای عرب‌ها، مسلمانان و مسیحیان اگر این بخش از زمین که فلسطین نام دارد برایتان تنگ است آن را به ما بفروشید. قاعدتا برخی عرب‌ها امروز همین را می‌گویند. می‌گویند زمین خدا به اندازه‌ی کافی بزرگ هست. نقیض طبیعی پروژه‌ی صهیونیسم، خود همین باقی‌ماندن در زمین است، باقی‌ماندن فلسطینی‌ها در زمین‌شان. حتی اگر هیچ کاری انجام ندهند، با چاقو حمله نکنند، تیر نزنند و اعتصاب و راهپیمایی هم نکنند. باقی‌ماندن فلسطینی‌ها در ۱۹۴۸، کرانه و غزه حتی تحت محاصره و با وجود همه‌ی شرایط سخت زندگی، اصل و عنوان مقاومت است. این آن چیزی است که می‌توان بقای موضوع فلسطین را بر آن بنا کرد. اگر ملت فلسطین در فلسطین نباشند موضوع تمام شده است. این آن چیزی است که هر زمان می‌شود بر آن یک مقاومت یا انتفاضه‌ی تازه‌ی فلسطینی را بر آن بنا گذاشت. به همین دلیل مقاومت واقعی و اصل، اساس و ماهیت مقاومت، ایستادگی امروز فلسطینی‌ها و باقی‌ماندنشان در سرزمینشان است. تا چه رسد به آن‌که تظاهرات، اعتصاب، حضور، فریاد، هشیاری، اراده‌ی پولادین، مقاومتی مسلحانه، حمله با خودرو و چاقو و هراساندن سربازان و شهرک‌نشینان را به آن بیافزایند. امت مسئولیت دارد به فلسطینی‌ها برای باقی‌ماندن در خاکشان کمک و لوازم ایستادگی را برایشان فراهم کند. اگر کسی نمی‌تواند به آن‌ها سلاح بفروشد یا به دستشان برساند، جهان عرب و اسلام پر از پول، امکانات و منابع است. این پولی را که برای نابود کردن کشورهای مختلف به آن‌ها می‌فرستید، به فلسطینی‌ها بدهید تا در خاک، خانه و مزرعه‌شان بمانند. امروز این یک مسئولیت بسیار خطیر و بزرگ است. برادران و خواهران، قطعا امروز به واسطه‌ی پیروزهای مقاومت لبنان و فلسطین در سال‌های گذشته، این امید از همیشه بیش‌تر است.

در هر صورت سمیر قنطار در حالی به شهادت رسید که این امید را در دل می‌پروراند و آن را در وصیت‌نامه‌اش نیز بیان نموده است. به ترور او بی‌شک پاسخ داده خواهد شد. مرزها را ببینید؛ از ناقوره و دریا تا مزارع شبعا تا جبل الشیخ تا آخرین پایگاه اسرائیل در جولان اشغالی. سربازان، افسران و خودروهای زرهی دشمن اسرائیلی کجا هستند؟ آیا مثل موش -یا اجازه دهید کمی بزرگشان کنیم- مثل موش صحرایی به سوراخ‌هایشان نخزیده‌اند؟ خب، سربازان، افسران و خودروهای زرهی این اسرائیل که تهدید می‌کند و خط و نشان می‌کشد و دیروز وزیر دفاعشان، وزیر جنگ اسرائیل، آمد و مرا مستقیم مخاطب قرار داد، کجاست؟ اگر سمیر قنطار را بی‌ارزش می‌دانید چرا خونش این‌قدر می‌ترساندتان؟ اگر مقاومت سمیر قنطار را سبک می‌شمارید چرا تهدیدش تا این اندازه وحشت‌زده‌تان کرده است؟ اگر ارزیابی و خوانشتان از مقاومت و مشغولیت‌ها و اولویت‌هایش صحیح است چرا تا این اندازه هراسیده‌اید؟ اسرائیلی‌ها باید هم نگران باشند. چه این که امروز در مرزها، داخل و خارج نگرانند. باید هم در مرزها، داخل و خارج نگران باشند. ترساندن ما، چنان که دیروز و روزهای قبل رخ داد، بی‌فایده است. اگر کسی ارزیابی اشتباهی داشته یا دارد، آن اسرائیل است و نه ما. در پاسخ به همه‌ی سخنان هراس‌انگیز و تهدید آمیز اسرائیلیان در این روزها بنده بسیار صریح هستم: این بر اراده و اصرار ما برای اقدام تأثیری نداشت. به دوستان و دشمنان می‌گویم: هر تهدید و پیامدی وجود داشته باشد -که قاعدتا از آن نمی‌ترسیم- نمی‌توانیم و امکان ندارد در مورد ریخته شدن خون مجاهدان و برادرانمان توسط صهیونیست‌ها در هر کجای جهان مسامحه کنیم. تصمیم ما از روزهای اول قطعی و نهایی شده و به امانت‌داران واقعی خون شهیدان و پاسداران خاک و ناموسمان واگذار شده است و پی گرفته خواهد شد. این نبرد اصولا بدون مرز و باز است و هیچ روزی پرونده‌اش بسته نشده و نخواهد شد. آیا پرونده‌ی قدس، فلسطین، جنایات دیر یاسین و قانا، شیخ راغب، سید عباس، حاج عماد، حسان لقیس و سیل شهیدان ما و دیگر گروه‌ها و ملت ما و دیگر ملت‌ها می‌تواند بر سر یک پیچ یا با یک تهدید بسته شود؟ سمیر در این نبرد به شهادت رسید و راحت شد. مدت‌هاست احساس بنده شخصا پس از همه‌ی این سال‌ها و تجربیات و آموخته‌هایم جای خود را به رشک داده است. بنده به این فرمانده شهید غبطه می‌خورم و به همه‌ی این شهیدان که خداوند (سبحانه و تعالی) مدال شهادت را روزی آن‌ها کرد. به آن‌ها رشک می‌برم که این دنیای فانی را سربلند و روسفید ترک کردند. به این که غرق در خون پاکشان و به حالت شهادت به سوی خداوند شتافند و همان‌گونه نیز مبعوث و محشور خواهند شد، در حالی که نورشان پیشاپیششان در حرکت است، رشک می‌برم. بله، سمیر به شهادت رسید و اکنون می‌تواند بگوید وظیفه‌ام را به انجام رساندم. به همسایگی انبیاء، صدیقان، شهیدان و صالحان که نیکو یارانی هستند، شتافت و خون، وصیت، آرمان و نبردش باقی ماند. ما به خاطر لبنان، فلسطین، سوریه و اماکن مقدس از این خون و وصیت پاسداری خواهیم نمود، در آن آرمان به پیروزی دست خواهیم یافت و آن نبرد را پی می‌گیریم و ان شاءالله پیروز خواهیم بود.

خداوند فرمانده شهید ما را رحمت کند و او را در میان شهیدان بپذیرد.

خداوند بهترین پاداش‌ها را به شما عنایت کند.

والسلام علیکم و رحمت الله و برکاته.

بیاناتی در این رابطه با موضوعات:

• اسرائیل
• انتفاضه سوم
• جنگ نرم
• فردگرایی
• فلسطین
• مقاومت
• مقاومت سوریه