نکبتی که ملت فلسطین و بسیاری افراد این امت ۶۷مین سالگرد آن را برگزار می‌کنند نتیجه‌ی هزیمتی است که به این امت وارد شد. این یک واقعیت است. شکستی که سال‌ها پیش امت و ملت‌های منطقه از پروژه‌ی صهیونیستی بریطانیایی خوردند. سرزمین‌های ۱۹۴۸ اشغال و رژیم غاصب صهیونیستی برپا شد، صدها هزارنفر از فلسطینیان آواره شدند و پدیده‌ی متجاوز تازه و خطرناکی در منطقه به وجود آمد و اسرائیل نام گرفت و بعد از آن در سال ۱۹۶۷ توسعه یافت و جنگ‌ها، تجاوزها و جنایت‌هایش را نسبت به ملت‌ها، کشورها، دولت‌ها و ارتش‌های منطقه از جمله فلسطین، لبنان، سوریه، مصر و اردن پی گرفت. دو ملت فلسطین و لبنان بیش‌ترین سهم را از این تجاوز مستمر که همچنان نیز ادامه دارد و خود را در قالب جنگ‌های متعدد بازتولید می‌کند داشته‌اند. از جمله جنگ جولای و جنگ‌های غزه. امروز در ۶۷مین سالگرد نکبت نیاز داریم که عبرت بگیریم. باید بررسی کنیم و آن برهه را برای نسل‌های فعلی شرح دهیم. اولا باید واقعا بررسی و جستجو کنیم که چرا سال ۱۹۴۸ آن اتفاق رخ داد؟ و آن برهه و اشتباهاتی را که تا امروز نسل‌های مختلف متحمل پیامدهایش می‌شوند برای نسل‌های فعلی بیان کنیم. باید درباره‌ی مسئولیت‌های آن روز و میزان مسئولیت‌پذیری مردم چه دولت‌های عربی، چه پادشاهان، رئیس جمهوران و امیران عرب، چه نیروهای سیاسی، نخبگان یا ملت‌ها صحبت کنیم. باید از سطح درک و فهم آن نسل از خطرات و تهدیدها سخن بگوییم. باید درباره‌ی هدر دادن فرصت‌ها، قصور و تقصیر، محاسبات غلط، منافع شخصی و گروهی، ترجیح منافع کشورها بر منافع امت، از دست دادن اولویت‌ها، خیانت‌ها و معامله‌ها برای حفظ یا دست‌یابی به حکومت‌ها و منصب‌ها و… حرف بزنیم. و همچنین در طرف مقابل باید همه‌ی مواضع شجاعانه، عظیم و عزت‌مدارانه‌ی رهبران، نخبگان، شخصیت‌ها و مقاومان آن دوران و جنبش‌ها و گروه‌ی مقاومت را که نشان‌دهنده‌ی مظلومیت آن‌ها، فروگذاری بسیاری از افراد و غربت آن‌ها در امت خودشان است به یاد بیاوریم. و شهیدانی را به خاطر بیاوریم که تا آخرین گلوله و تا آخرین قطره‌ی خون جنگیدند. هر دو صحنه باید یادآوری شود. گرچه صحنه‌ی اول عظیم‌تر و خطیرتر بود و به نکبت و آن نتیجه‌ی فاجعه‌بار یعنی از دست رفتن فلسطین و اماکن مقدس امت در فلسطین و چندپاره شدن ملت آن و همه‌ی آن بلاهایی انجامید که از آن روز بر سر ما کشورها، دولت‌ها و ملت‌های منطقه آمد. این کار را باید به انجام برسانیم. بنده قصد ندارم الآن این کار را انجام بدهم. این فقط یک فراخوان و دعوت است. این کاری است که همه‌ی ما، همه‌ی کسانی که معتقدند بخشی از مسئولیت گذشته، امروز و آینده‌ی امت بر عهده‌ی آن‌هاست، باید آن را انجام دهیم. امروز به این بازنگری نیازمندیم چون در آستانه‌ی نکبتی جدید، بزرگ‌تر و خطرناک‌تر قرار داریم و آن نکبت پروژه‌ی تکفیری است. کسی که اولین نکبت را به منطقه آورد، پروژه‌ی بریطانیایی صهیونیستی بود و امروز پروژه آمریکایی تکفیری صهیونیستی است. آمریکا این را برای تضعیف، پاره پاره کردن و سلطه یافتن بر امت و تصمیم‌گیری‌های آن به کار می‌بندد. امروز بار دیگر در زمینه‌ی فهم خطر و تهدید، مسئولیت‌پذیری، هدر دادن فرصت‌ها، محاسبات غلط، منافع گروهی، فرقه‌ای و مذهبی، مقدم داشتن منافع کشورها بر امت با همان معضلات قبلی مواجه هستیم. تاریخ در حال تکرار است؛ با عناوین و قالب‌های جدید اما با همان محتوای قبلی. در این میان برای مقابله با این چالش‌ها و خطرات تنها می‌توان به هشیاری، قدرت و مقاومت دل بست. برادران و خواهران، نکبت جدید از نکبتی ۶۷مین سالگرد غم‌بار آن برگزار می‌شود  بسیار خطرناک‌تر و بزرگ‌تر است. نکبت ۱۹۴۸ فلسطین را به باد داد اما ملت فلسطین باقی ماند. همچنین اماکن مقدس باقی ماندند اما تحت اشغال و تحت آرمان فلسطین. اما نکبت جدیدی که تکفیری‌های این امت آن را می‌سازند آرمان فلسطین، اماکن مقدس و خطرناک‌تر از این، کشورها و ملت‌های لبنان، سوریه، عراق، یمن، بحرین، مصر، لیبی، پاکستان، افغانستان و سرتاسر جهان عرب و اسلام را به طور کامل تباه خواهد کرد. هرجا پرچم، فرمانده، جنگجو، حامی یا کمک فکری، فرهنگی، نظامی، مالی یا رسانه‌ای برای تکفیریان وجود داشته باشد این نکبت به آن کشور راه خواهد یافت و دامان همه‌ی حامیان، سازندگان و پشتیبانانش را هر جا که باشند خواهد گرفت. پس بنده همه را به استفاده، پند گرفتن و درس گرفتن از تاریخ نزدیک، از محنت، تجربه و عبرت ۱۹۴۸ دعوت می‌کنم. ما در حال رنج کشیدن از آن واقعه هستیم. پدربزرگ‌ها، پدران، خودمان و فرزندانمان در حال رنج کشیدن از نکبت ۱۹۴۸ هستیم و نوه‌هایمان نیز درد آن را حس خواهند کرد. همه باید در قبال این پروژه‌ی آمریکایی تکفیری که می‌خواهد نکبت عظیم‌تری ایجاد کند مسئولیت خود را بر عهده بگیریم. این نکبت جدید کشورها، ملت‌ها، ارتش‌ها و اماکن مقدس را نابود خواهد کرد و هیچ چیز را باقی نخواهد گذاشت. امروز در بسیاری از کشورها با همان صحنه‌ی ویرانی، خرابی، کشتار، ذبح، آوارگی و چندپارگی مواجه هستیم که همیشه درباره‌ی آن صحبت می‌کردیم. شش ماه، یک، دو و سه سال قبل نیز درباره‌ی آن صحبت کرده‌ایم. اگر امت مانند رفتارش با پروژه‌ی صهیونیسم در مقابل پروژه‌ی تکفیر نیز سکوت کند و سستی بورزد این همان صحنه‌ایست که در انتظار امت است.

بیاناتی در این رابطه با موضوعات:

• بحرین
• جریان های تکفیری
• عربستان
• فتنه های داخلی و منطقه ای
• لبنان
• یمن