اعوذ بالله من الشیطان الرجیم.

بسم الله الرحمن الرحیم.

والصلات و السلام علی سیدنا و نبیینا محمد و علی آله الطیبین الطاهرین و صحبه المنتجبین و علی جمیع الانبیاء و المرسلین و الشهداء و المجاهدین فی سبیل الله منذ آدم الی قیام یوم الدین.

سروران ارجمند و برادران و خواهرانم سلام علیکم جمیعا و رحمت الله و برکاته.

بنده در ابتدا از سروران ارجمند، برادران و خواهران و همه‌ی کسانی که در برگزارکردن این راهپیمایی مبارک با ما سهیم شدند بسیار تشکر می‌کنم و از خداوند (سبحانه و تعالی) می‌خواهم لبیک شما را به این ندای الهی برای دفاع از دین، اولیاء، مقدسات و بندگان صالح خداوند قبول بفرماید. لبیک گفتن شما به این ندا عجیب نیست. شما کسانی هستید که در طول بیست سال مدام حضورتان در میدان و جهاد و مقاومتتان را ثابت کرده‌اید. این اولین باری نیست که کفن می‌پوشیم. ما سال ۱۹۸۲ بود که کفن به تن کردیم و با جسم بی‌پناه، دست خالی و البته ایمان عظیم به مصاف تانک‌ها و ماشین جنگی اسرائیل و آمریکا رفتیم.

امروز در ایام پیروزی مقاومت لبنان به سر می‌بریم. شما این پیروزی را با کفن‌ها، خون شهیدان، فرزندان و روحانیان، صبر، زندانیان، درد اسیران، جانبازان، ایستادگی، خانه‌های ویران و شکیبایی بر جنایت‌های قانا، سحمر، صبرا و شتیلا رقم زدید. ما ده‌ها سال است که برای خاطر لبنان و قدس کفن پوشیده‌ایم و امروز این‌جا آن را برای عراق، ملت، مقدسات، عتبات عالیات، علی، حسین، ابوالفضل عباس و همه‌ی مقدسات امت به تن کرده‌ایم.

برادران و خواهران، در پاسخ به آن‌چه گفته شد و ممکن است گفته شود می‌گویم: ما برای مرگ و ایجاد مرگ و ظلمت کفن نپوشیده‌ایم. ما برای ایجاد زندگی بزرگوارانه، پیروزی به واسطه‌ی شهادت، نور به وسیله‌ی خون‌های سرخ و حیات‌بخشی به کسانی که می‌خواهند حیات آنان را سلب کنند کفن به تن کرده‌ایم. آگاهیم در جهانی هستیم که حیات با سکوت، نشستن، ترس و ذلت به وجود نمی‌آید بلکه فقط به واسطه‌ی جهاد، شهادت، کفن، جان‌فشانی و آمادگی دائم برای لبیک گفتن به ندای حسین آفریده می‌شود.

برادران و خواهران، قدرت و جوهره‌ی معنای این راهپیمایان کفن‌پوش همین‌جاست. این راهپیمایان منتقد یا بازیگر نیستند. مردمی که در این راهپیمایی شرکت کرده‌اند پدران، مادران، همسران و یتیمان شهدا و همچنین جانبازان، آزادگان، خانواده‌های ایثارگر و مجاهد هستند. پس کسانی که امروز این‌جا در بیروت کفن پوشیده‌اند به پیشینه‌ای از صداقت، اخلاص، مقاومت، جهاد، فداکاری، جان‌فشانی و بذل جان، خانواده، مال و فرزند در راهی که به آن باور داریم تعلق دارند. به همین دلیل پیام کفن‌های امروز بیروت در مه ۲۰۰۵ پیامی قدرتمند خطاب به آمریکایی‌هاست: شما شاهد فریاد، محکومیت و خشم مردان و زنانی هستید که اسرائیل را شکست دادند، بیرون راندند و خوار کردند و می‌کنند.

امروز این راهپیمایی جهاد، شهادت و غضب ما برای دفاع از عتبات مقدس کربلا و نجف و قدس و مسجد الاقصی است. ما در همه‌ی سال‌های گذشته و از هنگامی که امام خمینی (قدس سره) را شناختیم در آخرین جمعه‌ی ماه مبارک رمضان هر سال روز قدس را گرامی می‌داریم و همچنان که اماممان گفت در این روز می‌گوییم: روز قدس روز همه‌ی مقدسات، روز اسلام، روز امت و روز مظلومین است. امروز نیز دفاع از عتبات مقدس در نجف و کربلا دفاع از قدس و همه‌ی مقدسات این امت است. وقتی امت در برابر تجاوز به یکی از مقدساتش سکوت می‌کند به دیگر مقدساتش تجاوز می‌شود. اگر یک مکان مقدس ویران شود، مکان‌های بعدی نیز از پی آن خواهند آمد. دشمن -دشمن یکی است و کمی بعد به این مسئله خواهم پرداخت- پی می‌برد که این امت جان در بدن ندارد و تخریب مزارها و مساجد مقدس و هتک حرمت‌ها و نوامیس را آغاز می‌کند. چون در مقابل امتی غیر منسجم، بی‌حمیت، بزدل و بی‌شهامت قرار دارد. اما وقتی امتی زنده، با عزم، مصر و شجاع را در مقابل خود بیابد جرأت نمی‌کند حتی به یک مکان مقدس دست‌درازی کند. بدینوسیله است که از همه‌ی مقدسات دفاع می‌کنیم.

راهپیمایی امروز ما برای دفاع از عتبات مقدس نجف و کربلا و مراجع نجف، کربلا و عراق است. باید از ایشان دفاع، حفاظت و پاسداری کرد که کوچک‌ترین صدمه‌ای به ایشان، کرامت، جایگاه تاریخی و دینی و مکانت آن‌ها در قلب امت نرسد. راهپیمایی امروز ما برای دفاع از هر مجاهد، عالم، جریان، گروه، دسته و شخص عراقی است که از عراق، مقدسات و آینده‌ی آن کشور و ملت دفاع می‌کند. راهپیمایی امروز ما برای دفاع از ذره ذره‌ی خاک عراق و همه‌ی شهرهای عراق از نجف و کربلا تا فلوجه، قائم، بغداد و بصره است تا می‌رسیم به رفح، حی الزیتون، غزه و هر پایگاهی که در آن میان مقاومان و اشغالگران نبرد در جریان است. عنوان راهپیمایی این است. عنوان راهپیمایی ما دفاع از ما بقی ایستادگی و مقاومت این امت در فلسطین، لبنان، سوریه، عراق، ایران و هر کجای جهان عربمان و دل نیروها و جریان‌های زنده است که همچنان سازش را بر نمی‌تابند.

برادران و خواهران خواسته‌ی ما در مورد عراق این است که امت از تمامیت عراق، ملت آن با تمام دسته‌بندی‌هایش و اشکال مختلف مقاومت عراق دفاع کند. بار دیگر تکرار می‌کنم ما در جزئیات مقاومت وارد نمی‌شویم که چه کسی می‌جنگد، کجا می‌جنگد و چه زمانی می‌جنگد… این شأن داخلی عراق است. اما اصل مقاومت و پایداری به هر شکلی و تسلیم نشدن سرزمین مقدسات به اشغال و هیمنه‌ی آمریکا و پروژه‌ی آمریکایی صهیونیستی اصلی است که همه باید به آن متعهد باشیم.

اما در رابطه با کربلا و نجف. سخن ما این است که نیروهای اشغالگر باید از نجف و کربلا دور شوند تا مقدسات آسیب نبینند ولی این به آن معنا نیست که ما مسئله‌ی عراق را در نجف و کربلا خلاصه می‌کنیم. همه‌ی خاک و ملت عراق تحت اشغال است، آینده‌ی عراق در معرض تهدید است، نفت عراق به یغما می‌رود، تصمیم‌گیری‌های عراق در مصادره شده، کرامت عراقیان در زندان ابوغریب و… هتک شده است، در قائم حتی نمی‌توانند یک عروسی برگزار کنند، اگر بکنند با هواپیما می‌زنندشان و ده‌ها نفر را می‌کشند. عراق را منحصر در نجف و کربلا نمی‌بینیم ولی خواستار خروج نیروهای آمریکایی از نجف و کربلا و اطراف این دو شهر هستیم تا کار به جای خطرناک‌تر و بزرگ‌تر نکشد.

برادران و خواهران، امروز باید به خوبی آگاه باشیم نبرد یکی است، دشمن یگانه است و ما با یک جبهه یعنی جبهه‌ی آمریکایی صهیونیستی صهیونیزم مواجه هستیم. شامل صهیونیزم آمریکایی و صهیونیزم اسرائیلی. امروز هواپیماهایی که عراق، فلسطین و لبنان را بمباران می‌کنند یکی هستند. تانک‌ها همان تانک‌ها هستند. توپ‌ها همان توپ‌ها هستند. فرهنگ همان فرهنگ است. افرادی که در قائم، نجف و رفح می‌جنگند همان افراد هستند. روش‌های شکنجه و رفتار با زندانیان، اسیران و هتک حرمت‌ها همان روش‌ها هستند. کشتن زنان، کودکان و پیرمردان همان شیوه است. تجاوز به مقدسات همان ماجراست. پس باید فهم کنیم که ما با یک جبهه طرفیم و ما در فلسطین، لبنان، عراق و نهاد‌های ایستادگی و حیات این امت نیز باید یک جبهه باشیم. همان جبههی که می‌کشد و بمباران می‌کند است که سوریه را تحریم و ایران را تهدید می‌کند، برای لبنان خط و نشان می‌کشد، روی همه‌ی جنایت‌های اسرائیل سرپوش می‌گذارد و نام مقاومان شریف را وارد لیست تروریست‌ها می‌کند. به همین خاطر ما باید این‌جا شفاف باشیم و درکمان از تقابل میان دو جبهه را ابراز کنیم، در تشخیص دشمن واضح باشیم و نبردمان با آن دشمنان باشد. به همین خاطر بنده می‌خواهم این‌جا در پایان سخنانم مسائل را مشخص کنم. صدایمان باید مانند تمام مدت راهپیمایی بلند و طنین‌افکن باشد. یک جبهه وجود دارد و نامش هم آمریکا و اسرائیل است. پس خطاب به آن جبهه می‌گوییم: مرگ بر آمریکا. و خطاب به این یگانه قاتلان نجف، کربلا، رفح و قائم می‌گوییم: مرگ بر اسرائیل.

ابراز احساسات و حماسه‌سرایی ما در این جبهه به معنای تهور، سرگردانی، تباهی و درانداختن خودمان به مجهولات نیست. ما امتی هستیم که می‌خواهیم پیروز باشیم. به همین خاطر با حماسه، عاطفه، شجاعت و البته عقلانیت، حکمت و دقت وارد این رویارویی می‌شویم و هیچ بهانه‌ای برای جنگ دست دشمن نمی‌دهیم. می‌دانیم چطور این نبرد را با شکست دشمن و پیروزی خودمان به پایان ببریم. بار خون، فداکاری و خساراتی که آن‌ها را نیز فداکاری می‌دانیم متحمل می‌شویم و می‌خواهم تأکید کنم همیاری ما با عزیزانمان در فلسطین، رفح، ملت عراق و مقدسات با منافع ملی ما در تضاد نیست. چون این تظاهرات ما برای به چالش کشیدن شرکای ملی‌مان نیست بلکه برای هم‌آوردطلبی با دشمنان میهن و امت‌مان است؛ دشمنانی که اگر بتوانند حتی بخشی از این امت را نابود کنند تخریب باقی اجزای آن را نیز پی خواهند گرفت.

حرکت امروز ما برای عراق، فلسطین، نجف، کربلا، رفح، غزه و قدس کم‌ترین کاری است که از دست ما بر می‌آید. باید این را بدانیم. به دیگر ملت‌های عرب و مسلمان نیز می‌گویم شما نیز باید این کم‌ترین کار را به انجام برسانید. حضورتان در راه‌ها و خیابان‌ها و طنین فریادهایتان باعث می‌شود دشمنانتان برای برداشتن گام‌ها و جرم و جنایت‌های خود بیش‌تر تأمل کنند.

این‌جا در پایان راهپیمایی‌مان -نمی‌خواهم زیاد مزاحمتان شوم. چون بعضی می‌خواهند به روستاهایشان بازگردند. به طور ویژه از کسانی که از راه دور تشریف آوردند و بعضی برادران که با پای پیاده آمدند و خود را به زحمت انداختند تشکر می‌کنم-  می‌خواهم با همراهی مشت‌های گره کرده و فریادهای شما بگویم: بله، ما خط، پایگاه، موضع و نگاه خود را معین کردیم. از قدس تا نجف. و فریاد می‌زنیم -با من تکرار کنید- تا همه بدانند ما امتی واحده با مقدسات، نبرد، سرنوشت، خون و کرامت واحد این‌جا هستیم. بعضی می‌خواهند ما را به لحاظ فرقه‌ای، مذهبی، قومی و نژادی چندپاره کنند. بنده به شما می‌گویم: ما یک آرمان داریم. شاید مرزها و موانع بر رفتار، عملکرد و اعمال اثر بگذارد ولی بر اصل تأثیری ندارند. ما اصولا یک امت هستیم. باید برای دفاع از همه‌ی مقدسات، خاک‌های اشغال شده و ملت‌های ستمدیده  همکاری و همیاری کنیم. به همین خاطر شعار ما همچون گذشته، پیش از عاشورا و پس از عاشورا خطاب به قدس این است: لبیک یا اقصی. و خطاب به نجف می‌گوییم: لبیک یا نجف. و خطاب به کربلا: لبیک یا کربلاء. اما هنگامی که همه‌ی مقولات مظلومیت، غربت، شهادت، جهاد، محاصره، ایستادگی و صبر را جمع می‌کنیم نمادی به نام سیدالشهداء اباعبدالله الحسین (علیه السلام) به میان می‌آید تا زیر پرچم ایشان بگوییم: ما از وظیفه و تکلیف خود شانه خالی نمی‌کنیم. راهپیمایی امروز ما گامی در راه دفاع از عتبات مقدس است. هر کار دیگری را هم که تکلیف و مسئولیت ما ایجاب کند بدون تردید انجام خواهیم داد؛ حال هر چه جان‌فشانی و هزینه داشته باشد.

علما، مردان، زنان، کودکان و سالخوردگانی که امروز کفن به تن کردند یک جماعت منتقد نیستند بلکه در پی تجدید بیعت حق‌طلبانه‌ای هستند که ما هر عاشورا آن را با حسین تجدید می‌کنیم و آن را به صورت جهاد، جنگ، شهادت و پیروزی ترجمه کرده‌ایم. ما این‌جا نیستیم تا از راه دور به حسین بگوییم بیا و نگران نباش که سپاهی عظیم داری، اما بعد از او دست بشوییم. آیا شما این‌گونه هستید؟ ما امتی دردکشیده هستیم و معنای دردهای مظلومان، محرومان، مستضعفان و گرسنگان داخل کشور و مسئله‌ی برق، بنزین و… را می‌فهمیم. و چنان که گفته‌ام و بار دیگر می‌گویم: بخشی از حوادث لبنان نیز توطئه برای شکست اراده‌ی این ملت مقاوم و بدهکار کردن این کشور به بانک‌های بین المللی، کشورهای بزرگ و لابی‌های اساسی است. آنان می‌خواهند مردم این‌جا به گرسنگی، تشنگی، بنزین، برق، مالیات‌ها و مصیبت‌های اجتماعی و معیشتی مشغول باشند تا در این مسائل شخصی غرق شویم ولی ما به خطاب به آن‌ها می‌گوییم: از اسلام، پیامبر اسلام، محمد بن عبدالله (صلی الله علیه و آله و سلم)، سلف صالح، صحابیان پیامبر، مسلمانان صدر اسلام، پدران و اجدادمان و قرآن آموخته‌ایم که زندگی خوردن و آشامیدن نیست. حیات در مرحله‌ی اول کرامت و شرف است، این است که انسان زندگی کنی نه حیوانی که می‌خورد، می‌آشامد و می‌خوابد در حالی که دیگران حرمت، کرامت و آزادی‌اش را به یغما می‌برند. به همین خاطر می‌گوییم: بله، با وجود همه‌ی سختی‌های داخلی ما در این نبرد باقی خواهیم ماند و به اندازه‌ی توانمان از لبنان دفاع خواهیم کرد، از سوریه وقتی به آن حمله شود دفاع خواهیم کرد، برادران فلسطینی‌مان را پشتیبانی خواهیم کرد، برادران عراقی‌مان را حمایت خواهیم کرد و در کنار ایران خواهیم ایستاد. بنده نمی‌گویم خداوند بیش از توانمان را بر ما بار کرده است. به اندازه‌ی توانمان خواهیم ایستاد.

ما این‌جا خواهیم ایستاد و ندایمان همین خواهد بود. این چیزی است که آمریکایی‌ها باید بفهمند. آمریکایی‌ها نمی‌دانند لبیک یا حسین یعنی چه. از آن ساده می‌گذرند. آخر لبیک یا حسین یعنی چه؟! لبیک یا حسین یعنی در میدان نبرد بمانی حتی اگر تنها باشی، حتی اگر مردم تو را رها، متهم و پشتت را خالی کرده باشند. لبیک یا حسین یعنی تو، پول، خانواده و فرزندانت در این نبرد باشید. لبیک یا حسین یعنی مادر فرزندش را برای مبارزه بفرستد و وقتی به شهادت رسید، سرش بریده و به سوی مادرش پرتاب شد، آن را در دامنش بگذارد، خون و خاک را از چهره‌اش پاک کند و با رضایت و خیال آسوده به او بگوید: خداوند روسفیدت کند پسرم که مرا در روز قیامت نزد فاطمه‌ی زهرا روسفید کردی. لبیک یا حسین یعنی این. لبیک یا حسین یعنی مادر، خواهر و همسر بیایند تا به پسر، برادر یا همسر خود لباس رزم بپوشانند و او را راهی جهاد کنند. لبیک یا حسین یعنی زینب مرکب مرگ و شهادت را برای برادرش زین کند. لبیک یا حسین یعنی این. برای این که آن‌ها بفهمند راهپیمایی ما از چه مقوله‌ایست. مقوله‌ای که با آن آغاز کردیم، به آن پایبندیم و با آن به پایان می‌بریم. با عتبات مقدس، همه‌ی مقدسات، مراجع عظام، همه‌ی علما، مظلومان و مقاومان، ملت‌هایمان، امت‌مان، دینمان، قرآنمان و پیش از همه‌ی این‌ها پیامبرمان پیمان می‌بندیم و این‌گونه به پایان می‌بریم به این امید که اگر در میدان دیگری به ما نیاز شد صرفا کفن‌پوش نباشیم بلکه کفن و سلاح را با هم به همراه داشته باشیم: لبیک یا حسین.

والسلام علیکم و رحمت الله.

بیاناتی در این رابطه با موضوعات:

• عراق