«شما را دوست دارم. واقعا دلم براي شما تنگ شد‌ه است. كابوس‌‌هايي ديد‌ه‎ام كه تانك‌‌ها و بولدوزر‌هايي خارج خانه‎مان هستند و من و شما در داخل. برخي از اوقات، آدرنالين براي چند هفته نقش بي‌حس‌كننده بازي مي‌كند و سپس عصر يا شب، دوباره مرا آزار مي‌دهد، كمي مانند شرايط واقعي. جدا براي مردم اين‌جا نگرانم.» 

«ديروز، شاهد بودم كه دو بچه خردسال به‎دنبال پدري راه مي‌رفتند و دستانش را گرفته بودند. در حالي‌كه در تيررس برج تك‌تيرانداز‌ها بودند، از كنار تانكي عبور مي‌كردند تا از خانه‎شان فاصله بگيرند. زيرا كه مي‌ترسيدند كه بولدوزر‌ها و جيپ‌‌ها خانه‎شان را منفجر كنند... از فكر اين‌كه اين مرد چه احساسي دارد كه حاضر مي‌شود اين خطر را به جان بخرد و ترجيح ‌دهد تا به همراه فرزندانش از كنار اين تانك‌‌ها بگذرد تا در خانه بماند، وحشت‌زده مي‌شوم. واقعا ترسيده بودم كه به آن‌ها شليك كنند و تلاش مي‌كردم كه ميان آن‌ها و تانك‌‌ها حايل شوم. اين اتفاق هر روز تكرار مي‌شود، اما من تنها شاهد رفتن اين پدر مغموم و دو كودك خردسالش بودم و در آن زمان خاص، توجهم به آن‌ها جلب شده بود... 

«حقيقتا معتقد هستم كه در شرايط مشابه،‌ هر كسي جاي آن‌ها بود، تا جايي كه در توان داشت، از خود دفاع مي‌كرد. فكر مي‌كنم كه دايي كرگ اين كار را مي‌كرد. فكر مي‌كنم كه مادربزرگ اين كار را مي‌كرد. من هم همين‌طور.» 

«هنگامي كه از فلسطين برگردم، احتمالا كابوس خواهم ديد و مدام احساس گناه خواهم كرد كه آن‌جا نيستم، اما تلاش خواهم كرد كه انگيز‌ه‎ام را براي فعاليت بيشتر بكنم. آمدن به اين‎جا، يكي از بهترين كار‌‌هايي بود كه تاحالا كرد‌ه‎ام. پس هنگامي‌كه ديوانه به نظر مي‌رسم يا اگر نظاميان اسراييلي گرايش‎های نژادپرستانه را كه موجب مي‌شود به سفيدپوست‌‌ها آسيب نزنند، كنار بگذارند، دليل آن‎را منصفانه به اين‌ نحو تعبير كنيد كه ميان نسل‌كشي‌اي قرار گرفته‎ام كه من هم به صورت غيرمستقيم در آن نقش دارم. زيرا كه كشورم در آن مسئوليت زيادي دارد.» 

«شما و پدر را دوست دارم...» 

راشل كوري 

فراز‌هايي از نامه 27 فوريه 2003